mama

 

Wanneer ik aan je denk, trekken mijn wenkbrauwen samen, net zoals de jouwe vroeger deden.
Mijn lip krult lichtjes, waar de jouwe zich altijd strak hielden.

 

Wanneer ik aan je denk, weet ik niet wie ik ben, wat ik voel, of hoe ik me hoor te gedragen.
Dan ben ik niets meer dan jouw dochter, een erfgenaam van trauma.

 

Ik probeer.

Ik doe mijn best om een herinnering te vinden die me verwarmt, maar ik vind haar niet.
Alsof mijn jeugd me niet gegund was.

 

Soms voelt het alsof ik mezelf niet ken. Wie ben ik?

 

Wanneer iemand zich plots beweegt, trekt mijn lichaam zich nog steeds terug.
Dan kramp ik samen, maak ik me klaar om te incasseren, ook al hoeft dat allang niet meer.

 

Sommige reflexen slijten niet.

 

Ik schrik van voetstappen die te luid klinken, van iemand die te dicht achter me loopt,
van een stem die ineens van toon verandert.

 

Ik ben mezelf niet,

 

ik ben gevormd - een boetseerwerk, met jouw handen gekneed - letterlijk.
Ik was jouw voodoopop, geslagen zonder reden, een kind dat leerde zwijgen in plaats van leven.

 

Ik slikte je haat, vroeg me af wat ik fout had gedaan. Jouw scherpe tong die me sneed,
en je lange nagels in mijn huid. Een blik van jou was een waarschuwing, elke stilte een dreiging.

 

Ik hield mijn adem in, om jou niet nog meer redenen te geven. Ik maakte me zo klein mogelijk,
hopend dat ik onzichtbaar zou worden.

 

Ik ben met bloed, zweet en tranen door mijn jeugd gegaan.
Ook weer, letterlijk.

 

Ik ben ‘groot’ nu, niet meer dat kleine meisje - ik vecht terug.
Ik vecht tegen de demonen die ik heb geërfd van jou.

 

Ik moet wel, anders kan ik niet verder.

 

Ik weet niet wie ik ben zonder jouw schaduw over mij heen.
En soms vraag ik me af of er ooit iets echt van mij was.

 

Je liet me achter met leegte in mijn botten,
en een naam die niet als de mijne voelt.

 

Sommige dagen lijkt het stil in mij,
maar dan ademt de pijn opnieuw - zachtjes,

 

maar hard genoeg om te weten dat het nog niet voorbij is.