Trage zondagmiddag. Ik sta op met een vrolijk humeur,
blij om mijn lieve hond te knuffelen.
Ik geef Mika eten, laat haar frisse lucht proeven,
en geef haar nog wat knuffels.
De waterkoker gorgelt zachtjes,
terwijl ik geduldig wacht om mijn koffie te maken,
want het koffiemachine is kapot.

"Klik." Koffie!

Met mijn verslaving gevoed,
komt mijn eerste sigaretje van de dag erbij.
Mijn ontbijt is binnen, ik voel me voldaan. Ik schrijf wat,
doe de was, en ruim een beetje op.
Mijn verloofde wordt wakker,
en komt naar beneden gestompeld, in zijn boxershort,
alweer.
Al gauw gaan we naar de winkel voor ons middageten,
buikje vol, weer voldaan.
Ik ben een gelukkig mens, nu.

Mijn ochtend zon, middag zon, mijn plekje.

Met een sigaret tussen mijn vingers, Mijn longen gevuld met rook,

mijn brein krijgt de nodige dosis van de nicotine.

Een gevulde tas koffie naast mij, op het gras.

Mijn adem die ruikt naar koffie en waarschijnlijk ook rook,

ik ruik dat al niet meer. Soms een dekentje rond mij, mijn kap op, hoofdtelefoon, of zonnebril. 

Ik kom hier om alleen te zijn, mijn gedachten een plaats te kunnen geven, ook al lukt dat niet altijd. Ik wil niet praten,

ik wil de zon voelen, de warmte die op mijn lichaam straalt.

Alleen, op mijn stoeltje. Soms heb ik niet meer nodig dan dit.